Stół od kuchni

Do stworzenia każdego mebla niezbędny jest projekt. Standardowe meble bazujące na przyjętych wcześniej wzorcach wykonywane są na podstawie tych samych gotowych szablonów, natomiast meble niestandardowe muszą być zaprojektowane indywidualnie z dbałością o każdy szczegół. W procesie produkcji mebli należy zaplanować każdy detal począwszy od wyglądu przedmiotu, jego wymiarów, poprzez elementy ozdobne, po łączenia i pozostałe szczegóły konstrukcyjne.

Czytaj również: Źródło mebli z duszą

W przypadku tworzenia dużych elementów takich jak blaty, duże półki lub oskrzynia mebli wykorzystuje się klejone deski (tzw. klejonkę), które mają przewagę nad jednolitym drewnem. Lite, jednolite drewno jest bardziej narażone na działanie czynników zewnętrznych takich jak wilgotność, czy temperatura.  Zarówno deski, jak i klejonka obrabiane są w stolarni frezarką, heblarką, przycinane na odpowiednią długość.  Każdy element mebla musi być poddany obróbce niezależnie czy jest to jego blat, noga czy drzwi.

Oprócz okuć meblowych, które tworzone są z wytrzymałych materiałów (najczęściej stali), elementy mebli są ze sobą łączone także przy wykorzystaniu łączy stolarskich, które polegają na łączeniu dwóch lub więcej elementów.

W stolarstwie istnieje wiele rodzajów połączeń. Rodzaj wykorzystywanego połączenia zależy od tego, jak łączone elementy są ułożone wobec siebie. Wyróżniamy łączenia równoległe (w tym wzdłużne i czołowe), oraz  kątowe (boczne, krzyżowe, półkrzyżowe, oraz połączenia krzyżowe narożnikowe).

Czytaj również: Tradycyjne metody rzemieślnicze

Rodzaje połączeń stolarskich

Połączenia równoległe wyróżniają się tym, że łączone elementy są ułożone obok siebie w jednej płaszczyźnie na sobie lub we wzajemnym przedłużeniu. W zależności od tego połączenia równoległe dzieli się na:

• połączenia wzdłużne, w których powierzchnia przylegania przebiega wzdłuż włókien drewna; stosuje się je w celu zwiększenia szerokości lub grubości elementu;
• połączenia czołowe, w których powierzchnia przylegania przebiega w poprzek włókien drewna; stosuje się je przy podłużaniu elementów.

Połączenia kątowe wyróżniają się tym, że łączone elementy są ustawiane względem siebie pod kątem. Połączenia kątowe dzieli się na:

• połączenia narożnikowe płaskie i ścienne, w których elementy łączone są końcami (przy łącznikach ściennych – również bokami) pod różnymi kątami. Połączenia narożnikowe płaskie są charakterystyczne dla konstrukcji ramowych i szkieletowych; ścienne – dla konstrukcji skrzyniowych,
• połączenia półkrzyżowe (środkowe), płaskie (stosowane w konstrukcjach szkieletowych) i ścienne (w konstrukcjach skrzyniowych), w których koniec jednego elementu jest łączony pod różnymi kątami z bokiem (w połączeniu płaskim) lub z płaszczyzną (w połączeniu ściennym) elementu drugiego,
• połączenia krzyżowe płaskie i ścienne (bardzo rzadko stosowane), w których łączone elementy wzajemnie przenikają się pod określonymi kątami
  

 Ze względu na sposób wykonywania samego połączenia wyróżnia się:

• złącza profilowe – elementy z odpowiednimi wycięciami dobranymi zarówno pod względem wymiarów, jak i kształtu (wręby, profile) – łączy się ze sobą bez dodatkowych łączników lub (co stosuje się najczęściej) przez klejenie,
• złącza łącznikowe – elementy łączy się ze sobą z zastosowaniem różnych łączników z drewna (kołki, wpustki), metali lub tworzyw sztucznych (wkręty, śruby, ściągacze).

Odrębną grupę stanowią złącza bezprofilowe, łączone wyłącznie spoiną klejową, określane jako złącza stykowe sklejane. Podział tego rodzaju, pomocny przy dalszym określaniu złączy stolarskich, wykazuje pewne uproszczenie. Złącza ze spoiną klejową, stanowiącą dodatkowy łącznik, występują w tym podziale zarówno w grupie złączy czopowych jak i łącznikowych. W ścisłym ujęciu złącza czopowe ze spoiną klejową należałoby zaliczyć do złączy kombinowanych.

Po połączeniu z sobą obrobionych wcześniej elementów drewno należy zabezpieczyć przed kurzem, wilgocią oraz zabrudzeniami.

Impregnacja stołu kuchennego

Aby zabezpieczyć mebel przed uszkodzeniem bez zmiany koloru drewna możemy je pokryć lakierem. Najbardziej przyjazne środowisku są te na bazie wody. Lakier pozostaje na powierzchni drewna, łatwo jest go usunąć w przypadku zniszczeń i odnowić mebel. Powierzchnie lakierowane należy czyścić za pomocą miękkiej szmatki i preparatów zapobiegających osiadaniu drobinek kurzu.

W celu zmiany koloru drewna i zabezpieczenia go przed czynnikami zewnętrznymi do powlekania powierzchni wykorzystuje się lakierobejcę.

Do zabezpieczenia powierzchni od zewnątrz służą również  woski. Tworzą one odporną na uszkodzenia mechaniczne warstwę przepuszczającą powietrze.  Do czyszczenia w ten sposób zakonserwowanych powierzchni  należy używać preparatów z dodatkiem naturalnego wosku oraz miękkiej ściereczki.

Najbardziej naturalne wykończenie z jednoczesną ochroną zapewnimy naszym meblom wybierając olejowanie. Wnika on głęboko w pory drewna, które oddycha, nie chłonie wody. Olejowanie, aby spełniało swoje funkcje należy regularnie powtarzać. Służą temu wyspecjalizowane preparaty, które oferowane są także poprzez współpracujące z nami marki.

Olejowosk łączy w sobie cechy oleju oraz wosku, idealnie chroni drewno oraz je pielęgnuje.

Jak dbać o drewniane meble?

O meble, niezależnie od sposobu i materiału wykonania, należy odpowiednio dbać.

Czytaj również: Meble z litego drewna. pielęgnacja i użytkowanie.

Wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad, aby Twoje drewniane meble służyły Ci przez wiele lat:

• nie stawiaj mebli w pobliżu źródeł ciepła, a w przypadku ogrzewania podłogowego stawiaj meble na podkładkach,
• utrzymuj w pomieszczeniach temperaturę od 10 do 30 stopni,
• dbaj aby wilgotność mieściła się w przedziale 40-70%,
• pamiętaj o regularnym wietrzeniu pomieszczeń,
• unikaj podkładek pod kubki oraz talerze,
• wycieraj każdy wylany płyn do sucha,
• wycieraj stół wilgotną ścierką
• używaj odpowiednich do danej powierzchni preparatów do czyszczenia.